In het zuiden van Frankrijk wisselen wijngaarden en garrigues (het typische landschap in het achterland van de Middellandse Zee) elkaar af. Deze landschappen getuigen van de lange geschiedenis van de Languedoc en van een eeuwenoude, zonovergoten cultuur.
Vanuit de olijfboomgaarden en wijngaarden komt het geluid van de cicaden tijdens de siësta of, aan het eind van de dag, van de krekels u tegemoet. Gestapelde muurtjes van lichtgekleurde stenen bakenen de kleine slingerpaadjes af naar afgelegen kerkjes of abdijen. Aan de overkant van de valleien vindt u beschaduwde dorpjes, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.
Ontdek het andere gezicht van Zuid-Frankrijk. Daar waar tijm en rozemarijn geuren. Waar het landschap gekleurd wordt door eeuwenoude olijfbomen. Waar men leeft
op het ritme van de wijnseizoenen.
Hier, in de vlakte van de Languedoc, bleef het eeuwenoude natuurlijke landschap behouden. Men neemt er de tijd om te leven, in de schaduw van de kleine straatjes in pittoreske dorpjes, gewiegd op het geluid van de cicaden.
De trillende hitte boven de heuvels in de verte wijst erop
dat deze landschappen de perfecte overgang vormen
tussen de zee met zijn verfrissende bries, die nooit ver
weg is, en de bergen die als een natuurlijk terras
uitzicht bieden over de hele streek.
De mens heeft altijd al door dit gebied gezworven, vroeger langs de pelgrimsroutes die er al sinds mensenheugenis lopen. Tegenwoordig zwerft men vooral over wandelroutes, mountainbikeroutes, of ruiterpaden.
In de zomer kan het er verzengend heet zijn, als er geen verkoelende wind staat. Meer dan elders heeft de wind de neiging op zich te laten wachten tussen de bergen van de Languedoc en de Middellandse Zee. De paar herfstbuien doen niets af aan de spectaculaire rode pracht van de verkleurende vegetatie. En hoewel de winters er over het algemeen zacht zijn, vindt de echte explosie van
kleuren en geuren plaats in het voorjaar, als de vlakte
zich hult in zijn prachtige lentetooi.
